“అది 2015. నేను హంపీ సోలో ట్రిప్ కి సన్నద్ధం అవుతున్నాను. అప్పుడు నాకు పని ఒత్తిడి బాగా ఉండేది. ఎంతలా అంటే ఒత్తిడి నుంచి ఉపశమనం కోసం ట్రిప్ కి వెళ్లేంత. ఆ రోజుల్లో, ఇప్పటి లాగా డిజిటల్ వ్యాలెట్స్ అంతగా ప్రాచుర్యం పొందలేదు. అందుకనే, క్యాష్ ట్రాన్సాక్షన్స్ కోసం డెబిట్ కార్డ్ ఎప్పుడూ దగ్గరే ఉంచుకునేవాడ్ని. ట్రైన్ కదలడానికి 45 నిముషాలు మాత్రమే ఉండడంతో, ఆదరాబాదరాగా క్యాబ్ ఎక్కాను. రైల్వే స్టేషన్ కి వెళ్ళాక క్యాబ్ డ్రైవర్ కి డబ్బులు ఇద్దామని పర్సు తీసి చూస్తే అందులో నా డెబిట్ కార్డు లేదు. అప్పుడు గుర్తొచ్చింది కార్డు ఇంట్లో మర్చిపోయా అని. ప్రయాణానికి సరిపడా డబ్బులు కూడా డ్రా చేయాలని అనుకున్నా. నా దగ్గర కొంత డబ్బు ఉంది. కానీ ఇంటికి వెళ్ళి, కార్డు తెచ్చుకునేంత సమయం లేదు. ఇంకో 15 నిమిషాల్లో ట్రైన్ బయలుదేరుతుంది. నేనేమో ఇంకా స్టేషన్ బయటే ఉన్నా. అప్పుడు, ట్రిప్ క్యాన్సిల్ చేసి, ఇంటికి వెళ్ళడం తప్ప వేరే మార్గం లేదు. దీంతో గుండె గట్టిగా కొట్టుకోవడం మొదలుపెట్టింది. నేను పడుతున్న ఇబ్బంది చూసి క్యాబ్ డ్రైవర్, “అంతా ఓకేనా సార్? మీకు ఏమైనా సహాయం కావాలా?” అని అడిగాడు. నా పరిస్థితి అంతా అతనికి వివరించాను. వెంటనే ఆ డ్రైవర్ తన దగ్గర కొంచం డబ్బు ఉందని, కావాలంటే తీసుకుని, తరువాత ఇవ్వొచ్చని చెప్పాడు. అతను జోక్ చేస్తున్నాడేమో అనుకున్నా ముందు. కానీ, తరువాత తెలిసింది, తను నిజంగానే చెప్తున్నాడు అని. నాకు ఎంత డబ్బు అవసరం అవుతుంది అని అడిగాడు. సుమారు 5,000 రూపాయలు అవసరం అవుతుంది అని చెప్పా. అంతే, మరుక్షణం తను కారు దిగి, ఏటీఎం లోకి వెళ్ళి డబ్బులు డ్రా చేసి నాకు ఇచ్చాడు. అతను నా కాంటెక్ట్ నంబర్, అడ్రెస్ తీసుకున్నాడు. ట్రిప్ నుంచి తిరిగొచ్చాక డబ్బులు ఇవ్వమని చెప్పాడు. నేను అలాగే అని చెప్పి, అతని నంబర్ తీసుకుని ట్రైన్ ఎక్కాను. ట్రైన్ ఎక్కాక, మా నాన్నకి ఫోన్ చేసి, జరిగిందంతా చెప్పాను. నాన్న, ఆ డ్రైవర్ కి ఫోన్ చేసి, అదే రోజు సాయంత్రం డబ్బులు తిరిగిచ్చేశారు. ట్రిప్ మంచిగా జరిగింది. ఆ ట్రిప్ నాకు ఎంతో పాజిటివిటీని ఇచ్చింది. ఆ అనుభవంతోనే, నేను మానవత్వం అంటే ఏంటో నేర్చుకున్నా. మనమున్న ఈ ప్రపంచంలో, ఇలాంటి దయ, కరుణ ఎంతో అవసరం!”