“అది 2013, నేను అప్పుడు పదవ తరగతి చదువుతున్నాను. ఎగ్జామ్ సెంటర్ నుంచి ఇంటికి షేర్ ఆటోలో వెళ్తున్నాను. నా జేబులో మా నాన్న నాకు బహుకరించిన చైన్ వాచ్ ఉంది. ఆటో దిగాక చూసుకుంటే నా జేబులో వాచ్ లేదు. అప్పటికే ఆటో వెళ్ళిపోయింది. ఆటోని వెంబడించాలని చూసినా లాభం లేకపోయింది. ఆశ్చర్యకరంగా , అదే ఆటో డ్రైవర్ తరువాతి రోజు దగ్గరికి వచ్చాడు. నా వాచ్ చూపించి, ఇది నీదేనా అని అడిగాడు . ఒక్క క్షణం నోట మాట రాలేదు. అది తన స్టార్టింగ్ పాయింట్ అని, స్టూడెంట్స్ ని ఎక్కుంచుకోవడానికి ఎదురుచూస్తున్నా అని ఆ డ్రైవర్ చెప్పాడు. ఆ రోజు ఇంగ్లీష్ ఎగ్జామ్ ఉండడంతో నేను ఆటో స్టాండ్ దగ్గర నుంచుని పాఠాలు రివైజ్ చేసుకుంటున్నాను. నేను ఆ సంఘటన ఎప్పటికీ మర్చిపోలేను, ఎందుకంటే ఆ వాచ్ మీద పూర్తిగా ఆశలు వదిలేసుకున్నాను. అప్పుడు అనిపించింది, మనది అనేది ఏదో ఒక రూపంలో మన దగ్గరికి వచ్చి చేరుతుంది అని. ఈ వాచ్ చిన్నదే కావచ్చు. కానీ నాకు అది ఎంతో విలువైంది. ఈ వాచ్ ఎందుకు ప్రత్యేకమైందంటే ఇది మూడవ తరం వాచ్. ఇలాంటి పురాతన వస్తువులకి ఎంతో అంన్డి అభిమానులు ఉన్నారు. ఈ వాచ్, నా తరువాతి తరాలకి కూడా అందేలా చూస్తాను.”