“డిగ్రీ చదువుకునేటప్పుడు నేను కొంత మంది స్నేహితులతో కలిసి హాస్టల్ లో ఉండే వాడిని. నా స్నేహితుడు ఒకరికి కుక్క ఉండేది, అది నాకు బాగా అలవాటు అయ్యింది. నేనెప్పుడైనా బయటికి వెళ్తే, అది నా కూడా వచ్చేది.ఆ కుక్క నన్ను చూసినప్పుడల్లా ప్రేమగా తోక ఉపుకుంటూ వచ్చేది. అది చూసి నాకు చాలా సంతోషంగా కలిగేది. నిజం చెప్పాలంటే, ప్రపంచంలో దీన్ని మించిన ఆనందం లేదు. మా ఇంట్లో కుక్కలు పెంచుకోవడానికి ఒప్పుకోరు, ముఖ్యంగా మా నాన్న. నా చదువు అయ్యాక, నేను అక్కడ నుంచి మా ఊరికి వెళ్ళాను. మా ఊరు వెళ్ళాక ఒంటరిగా అనిపించేది. నేను నా స్నేహితుల కంటే, రూమ్ లో ఉండే కుక్కని బాగా మిస్ అయ్యాను. మూడు నెలలు బాగా కష్టపడి, మా ఇంట్లో వాళ్ళని ఒప్పించి ఈ కుక్కని తెచ్చుకున్నాను. దీని పేరు ట్రూఫీ, నేను ఎక్కడికి వెళ్ళినా నా వెంటే వస్తుంది. నాతో చాలా ప్రేమగా ఉంటుంది. నేను దీని కళ్ళలోకి చూసినప్పుడు, ఒక నిజమైన స్నేహితుడ్ని చూసిన అనుభూతి కలుగుతుంది.”