“నా చిన్నతనంలో కళల వైపు ఇష్టం చూపడం చూసి మా తల్లిదండ్రులు నన్ను ఆ దిశగా ప్రోత్సహించారు. చిన్నపాటి కృషితోనే నేను స్కూల్ లో ఆర్ట్ కాంపిటేషన్ లో ఎన్నో బహుమతులు గెలుపొందాను.అయినా కూడా నేను కంప్యూటర్ సైన్స్ లో బ్యాచలర్ ఆఫ్ టెక్నాలజీ చేసి కొన్ని సంవత్సరాలు సాఫ్ట్ వేర్ ఉద్యోగం చేశాను. ఉద్యోగం లో పడిపోయి నేను కళ మీద దృష్టిపెట్టలేకపోయాను.

2012 లో విన్సన్ట్ వాన్ గోగ్ ఆర్ట్ మ్యూజియం లో జరిగిన ఒక సంఘటన నన్ను పూర్తిగా మార్చేసింది. మా ఆయనకి బదిలీ కావడంతో నేను రెసిడెంట్ పర్మిట్ మీద యూరోప్ వెళ్ళాను. అప్పుడే తెలుసుకున్నా చిన్నతనంలో నాకు నచ్చిన దానిని పక్కన పెట్టేశాను అని. కళకి ఉండే సామర్థ్యాన్ని నేను అప్పుడే తెలుసుకున్నాను. ఏడాది అయ్యేసరికి కళ మీద దృష్టి పెట్టడం, ప్రెసెంటేషన్లకి వెళ్ళడం, కళని ప్రధాన పనిగా పరిగణించడం మొదలుపెట్టాను.బెంగళూర్ లో ఉండే ప్రఖ్యాత కళాకారురాలు భారతి సాగర్ దగ్గర నుంచి నేను పొందిన ప్రేరణ, శిక్షణకి కూడా ఇందులో భాగం ఉంది. మా ఆయన, తల్లిదండ్రులు, సోదరుడు నన్ను బాగా ప్రోత్సహించారు.

దేశవ్యాప్తంగా విధించిన లాక్డౌన్ వల్ల, ప్రజలే వాళ్ళ ఇంట్లో ఇల్లు ఊడవడం, తుడవడం వంటి పనులు చేయాల్సి వచ్చింది. ఈ సమయంలోనే ప్రజలకి పని మనుషులు, సహాయకులు లేని లోటు స్పష్టంగా తెలిసింది. ఇలాంటి కష్టసమయంలో డాక్టర్లు, నర్సులు, మీడియా, పోలీసు వారు ఎలా కష్టపడుతున్నారో తెలుసుకున్నాను. అందుకని వాళ్ళ జీవితాలని పణంగా పెట్టి సేవ చేసే పనిమనుషులు, స్వీపర్లు, క్లీనర్లు, విక్రేతలు లాంటి ఫ్రంట్ లైన్ వర్కర్ల మీద దృష్టి పెట్టాలని నిర్ణయించుకున్నా. మనకి సేవ చేసే వీరులని నా వంతు బాధ్యతగా పెయింటింగ్ రూపంలో గౌరవించడం సబబు గా ఉంటుంది అనిపించింది.

ప్రస్తుత పరిస్థితుల్లో మనం జీవిత పరమార్థాన్ని అర్థం చేసుకుని దాని కుండే విలువ తెలుసుకోవాలని నా ఆశ. అసలు కళ అంటేనే సామాజిక చర్య. నా ఆర్ట్ వర్క్ ద్వారా కొంచమైనా ప్రభావం చూపుతాననే నమ్మకం.”