“నేను తనని మొదటిసారిగా 2003 లో ఒక ప్లేగ్రౌండ్ లో కలిశాను. అతను నాకంటే ఏడు సంవత్సరాలు పెద్ద కానీ చాలా ఉత్సాహంగా ఉంటాడు. పైగా మేమిద్దరం ఇరుగు పొరుగు వాళ్ళం. నేను కాలేజీలో చదివేటప్పుడు ఇద్దరం ఉత్తరాలు రాసుకునేవాళ్ళం.ఆ ఉత్తరాలు మా నాన్న కంట పడ్డాయి. మా ఇంట్లో వాళ్ళు దీనికి ససేమీరా అన్నారు,దీంతో పరిస్థితులు పూర్తిగా మారిపోయాయి. ప్రేమ పెళ్ళి అంటే మా ఇంట్లో అసలు ఒప్పుకోరు అందుకే పేమ గురించి ఆలోచించడం మానేశా. కానీ అన్నీ మనం అనుకున్నట్టు జరగవు కదా. వాళ్ళింట్లో వాళ్ళు పెద్దగా అభ్యంతరం పెట్టకపోవడంతో అతనితో మాట్లాడడం కొనసాగించాను.నేను డిగ్రీ పూర్తిచేసే సమయానికే తను ఉద్యోగం చేసేవాడు. పై చదువులు చదవడానికి, కెరీర్ ని ఎంచుకోవడానికి నన్ను ప్రోత్సహించేవాడు కూడా. మా ఇంట్లో వాళ్ళు నాకు సంబంధాలు చూడటం మొదలుపెట్టడంతో సమస్యలు మొదలయ్యాయి. దీంతోటి జీవితంలో పెద్ద నిర్ణయం తీసుకువడానికి నిర్ణయించుకున్నాం, అదే పెళ్ళి. అప్పుడు నా ముందు రెండు మార్గాలు ఉన్నాయి. ఒకటి తనని మర్చిపోవడం, రెండు మా కుటుంబాన్ని ఒప్పించి పెళ్ళి చేసుకోవడం. దీంతో తను మా ఇంటికొచ్చి మా నాన్నతో పెళ్ళి గురించి మాట్లాడాడు. మొదట్లో ఒప్పుకోకపోయినా 7 నెలలు బ్రతిమలాడాక ఒప్పుకున్నారు.పెళ్ళికి ఒప్పుకున్నా మీ ఇష్టం అన్నారు.ధైర్యం చేసి 2014లో పెళ్లి చేసుకున్నాం. వాళ్ళ ఊర్లోనే మా పెళ్ళి జరిగింది. సింపిల్ గా, సాంప్రదాయ బద్దంగా పెళ్లిచేసుకున్నాం. ఇరు వైపుల నుంచి కుటుంబ సభ్యులు మాత్రమే వచ్చారు. పెళ్ళైన మూడేళ్ళ తరువాత మాకు కొడుకు పుట్టాడు.కొడుకు పుట్టాక పరిస్థితులు మెల్లిగా చక్కబడటం మొదలయ్యాయి. ఇప్పుడు నా వెనక రవి, నా కుటుంబం కూడా ఉంది. ఇది నేను కోరుకున్న జీవితం, ప్రేమించగలగడం, జీవితం మొత్తం రవితో గడపడం. అంతా ప్రేమ, కరుణ చూపేవాళ్ళని నేను ఇంత వరకూ చూడలేదు. నాకు ఒక మంచి ఇల్లు, కుటుంబం ఇచ్చాడు.”