“దర్జీ గా నా నాలుగు దశాబ్దాల అనుభవంలో, నేను ఎన్నో పోకడలు చూశాను. ఎన్ని ట్రెండ్స్ వచ్చినా, కస్టమర్ల దగ్గర నా పరపతి మాత్రం ఏం మారలేదు. నా షాప్ కి వచ్చిన ప్రతిసారీ, వాళ్ళు ప్రేమగా ‘బాబాయి’ అని పిలుస్తారు.

నా ప్రస్థానం 1981లో ప్రారంభమయ్యింది. జీవనోపాధి కోసం నేను కడపకి మకాం మార్చాను. దీనికి ముందు, నేను మా ఊర్లో, పంట పొలాల్లో పనిచేసేవాడ్ని. అక్కడ అంతగా పని ఉండేది కాదు. నేను ఇక్కడికి వచ్చిన కొత్తల్లో, అప్పటికే దర్జీగా పేరు సంపాదించిన మా అంకుల్ దగ్గర పనిచేసేవాడ్ని. కటింగ్, టైలరింగ్ గురించి నాకు ఎన్నో విషయాలు ఆయన నేర్పించారు. రెండు సంవత్సరాలు ఆయన దగ్గర పనిచేసిన తరువాత కడపలో ఈ షాప్ పెట్టాను. నా షాప్ పేరు సుభాన్ టైలర్స్.

ఇంతకు ముందు, పెళ్ళిళ్ళు, పండగ సీజన్ లో ఎక్కువ ఆర్డర్లు వచ్చేవి.ప్యాంటు, సూట్లు, చొక్కాలు , సారీ బ్లౌజులు వంటి వెడ్డింగ్ ఆర్డర్లు వచ్చేవి. ప్రస్తుతం, కరోనా మహమ్మారి వల్ల, అంతగా వ్యాపారం జరగట్లేదు. నాలుగు నెలలుగా స్కూళ్ళు కూడా మూతపడ్డాయి. దీంతో, ఈ సంవత్సరం స్కూల్ యూనిఫామ్ ఆర్డర్లు కూడా రాలేదు.

నాకు ఈ దర్జీ పని తప్ప వేరే పని తెలియదు.ఈ వృత్తిలో అంతగా ఆదాయం ఉండదు కాబట్టి, యువకులు ఈ వృత్తిలో రావట్లేదు. ప్రైవేట్ కంపెనీలో పనిచేస్తే, వాళ్ళు కనీసం నెలకి 15,000 రూపాయలు సంపాదించవచ్చు. ఈ వృత్తిలో అలా ఉండదు. పని ఉంటే తప్ప, ఇక్కడ రాబడి ఉండదు. షాప్ లో ఉన్న మెషీన్లు అన్నీ ఇప్పుడు ఖాళీగా పడున్నాయి.
బటన్లు కుట్టడానికి నాకు సహాయం చేసేవారు ఎవరూ లేరు. నేను, ప్యాంట్లు, చీర జాకెట్లు మాత్రమే కుడతాను. మిగతా పనులు నేను ఒప్పుకోను.సమయానికి పూర్తిచేయలేనప్పుడు, పని ఒప్పుకోవడం కూడా తప్పే.ఇంతకు ముందు, ఉదయం 8 గంటలకి కోటు తెరిచి, రాత్రి 9 గంటల వరకూ పనిచేసేవాడిని.ఇప్పుడు వయసైపోయింది కాబట్టి, నా పని వేళలు కూడా మారాయి. ఉదయం 9: 30 నుంచి సాయంత్రం 7 గంటల వరకూ షాప్ తెరిచే ఉంటుంది.నా భార్య, కొడుకు, కోడలితో కలిసి పోరుమామిళ్ళలో ఉంటాను.నేను ఈ వృత్తిలో సంపాదించింది ఏదైనా ఉందంటే, అది ఈ ఇల్లు మాత్రమే. ఈ ఇంటిని చూసినప్పుడల్లా చాలా సంతోషం కలుగుతుంది.”