“నా కస్టమర్ల కి నా పేరు తెలియకపోవచ్చు కానీ నా అరుపు వాళ్ళు గుర్తుపడతారు. పేపరే అని నేను అరిచే అరుపు పిల్లలు కూడా అనుకరిస్తారు.

దాన్ని పేపర్ అంటరాని నాకు తెలుసు. అలా అరవటమే నా గుర్తింపు. కస్టమర్ల ఇంటికి వెళ్ళి పాత న్యూస్ పేపర్లు, వాడని సామాన్లు తీసుకోకపోతే వాళ్ళ ఇళ్ళలో చెత్త జమైపోతుంది. ఆ సామాన్లు తీసుకెళ్ళమని వాళ్ళు నన్ను పిలుస్తారు. కొద్దిగా ఆలస్యమైనా కూడా వాళ్ళు పిలుస్తారు.

నేను గత 38 సంవత్సరాలు గా ఈ స్క్రాప్ బిజినెస్ లో ఉన్నాను. మా స్వస్థలం కృష్ణా జిల్లా. బ్రతుకుదెరువుకోసం మా కుటుంబం వ్యవసాయం చేసేది. మేము వేసే పంట పూర్తిగా వర్షాధారితం. దాని మీదే ఆధార పడలేం కదా? అందుకే నాకు 24 సంవత్సరాలు ఉన్నప్పుడు, ఈ వ్యాపారం మొదలుపెట్టాను. ప్రతిరోజూ నేను స్క్రాప్ సేకరించడానికి నా సైకిల్ మీద వీధులన్నీ తిరుగుతాను. ఎవరి ఇంట్లో పేపర్లు ఎక్కువ ఉంటాయో నాకు తెలుసు. కాబట్టి పేపర్ల కోసం వాళ్ళని ఎప్పుడు అడగాలో నాకు తెలుసు. పేపర్లే కాదు, నోట్ బుక్స్, మ్యాగజైన్లు, ప్లాస్టిక్, పాత ఐరన్, కార్డు బోర్డు లాంటి స్క్రాప్ కూడా సేకరిస్తాను. నేను వాటిని రీసైక్లింగ్ కి పంపుతాను. కొన్ని వారాల క్రితం, ఒక పాత రెఫ్రిజిరేటర్ సేకరించాను. రెఫ్రిజిరేటర్, కూలర్ లాంటి పాత పరికరాలు కొన్నప్పుడు వాటిని ముక్కలు ముక్కలు చేయాలి. వాటిలో ఉండే ఐరన్, రాగి, ప్లాస్టిక్ విడిగా అమ్మాలి. ఒక్కోసారి అలా చేసేటప్పుడు నా చేతికి దెబ్బలు తగిలాయి కూడా.

కరోనా భయం మూలాన, వినియోగదారులు నన్ను ఇంట్లోకి రానివ్వడానికి భయపడుతున్నారు. ఇది కొంత బాధను కలిగిస్తుంది కానీ, నేనేం చేయను? వాళ్ళ భయాలు, ఆందోళనలు నేను అర్థం చేసుకోగలను. అందుకని నాకు బాగా పరిచయం ఉన్న పాత కస్టమర్ల దగ్గరికే వెళ్తాను.

కోవిడ్-19 వల్ల నా వ్యాపారం పూర్తిగా దెబ్బతింది కానీ ఈ విషయంలో పెద్దగా విచారం లేదు. ఈ కరోనా సమయాన్ని ప్రతిఒక్కరికీ కష్టసమయంగా పరిగణిస్తాను. ఈ పరీక్షని అందరం గట్టెక్కుతామనే నమ్మకం ఉంది. నాకు ఒక కుటుంబం ఉంది. పిల్లలు కూడా బాగానే స్థిరపడ్డారు. నాకు కష్టం వస్తే వాళ్ళు ఎప్పుడూ ఉంటారు. అదృష్టవశాత్తూ ఇప్పటి వరకూ ఆ అవసరం రాలేదు. నా శరీరం సహకరించినంతవరకూ నేను పోరాడతాను!”