అది 2016. అప్పుడు నేను హైదరాబాద్ లయోలా అకాడమీ లో బీబీఏ మొదటి సంవత్సరం చదువుతున్నాను. చేతిలో డబ్బులు మొత్తం ఖర్చయిపోయాయి. క్రిస్ట్మన్ వేడుకలకి ముందే, నెల ఖర్చుల కోసం దాచిన డబ్బులన్నీ, స్నేహితులతో కలిసి ఖర్చు చేసేశాను. మా ఊరు విజయవాడ వెళ్ళడానికి బస్ టికెట్ కొన్నాక, నా దగ్గర 17 రూపాయలు మాత్రమే మిగిలాయి. నాన్నని ఖర్చులకి డబ్బులు అడగాలని అనిపించలేదు. ఎందుకంటే, న్యూ ఇయర్ షాపింగ్ కి, ఇతర ఖర్చులకి ఆ నెల నాన్న అప్పటికే నాకు 6,000 పంపారు. ఏమైనా తిందామని బస్ స్టేషన్ లో ఉన్న ఫుడ్ స్టాల్ కి వెళ్ళాను. అక్కడ ధరలు చూస్తే, అన్నీ 20 రూపాయలు పైనే ఉన్నాయి. లేచి వెళ్ళబోతుంటే, ఆ స్టాల్ ఓనర్ నన్ను పిలిచారు. ఏం జరిగింది. ఎందుకు వెళ్ళిపోతున్నాను? అని అడిగారు

నా దగ్గర డబ్బులు లేవని చెప్పాను. ఆయన అన్న మాటలు మరువలేనివి.”డబ్బులు గురించి ఆలోచించవద్దు. నీకు నచ్చినవి తిను,” అని అన్నారు. ముందు కొద్దిగా వెనుకాడినా, ఆకలిగా ఉండడంతో సరే అన్నాను. వడ, ఇడ్లి ఒక వాటర్ బాటిల్ ఆర్డర్ ఇచ్చాను. నా దగ్గరున్న డబ్బులు అన్నీ ఇచ్చాను. తిరిగొచ్చాక మిగతా డబ్బులు ఇచ్చేస్తానని చెప్పాను. దానికాయన నవ్వుతూ, జాగ్రత్తగా వెళ్ళిరా అన్నారు. వెకేషన్ ముగించుకుని వచ్చాక ఆయనకి డబ్బులు ఇవ్వడానికి ప్రయత్నించాను. కానీ, ఆయన డబ్బులు తీసుకోవడానికి ససేమీరా అన్నారు. ఈరోజుకి కూడా హైదరాబాద్ కి వెళ్ళేటప్పుడు ఆయన స్టాల్ కే వెళ్తాను. ఆయన నవ్వు, చూపే ప్రేమ ని చూస్తుంటే నాకు ఒకటి అనిపిస్తుంది. ఈ ప్రపంచంలో డబ్బు కంటే దయకి ప్రాధాన్యత ఇచ్చే మంచి మనుషులు ఇంకా ఉన్నారు అని.