“వేరే మార్గం లేక నేను ఈ వృత్తిలోకి వచ్చాను. స్కూల్ చదువు పూర్తయ్యాక, రెండేళ్ళు వ్యవసాయ పొలాల్లో పనిచేశాను. మా నాన్న, రామారావు, ఎర్నపాడులో రైతు.నా చిన్నతనంలో వచ్చిన కరువుల వల్ల మేము భారీ నష్టాలు చవిచూశాము. నేను మా నాన్న లాగా అవకూడదు అనుకున్నాను. అందుకే, వేరే ఊరిలో పనిచేయడానికి నిర్ణయించుకున్నా. ఇందుకు మా ఇంట్లో వాళ్ళు కూడా అడ్డుచెప్పలేదు.

పన్నెండు సంవత్సరాల క్రితం, పని కోసం విజయవాడ వచ్చాను. అదృష్టవశాత్తూ, మా ఊరికి చెందిన మెకానికల్ వర్కుషాప్ యజమాని ఒకరు నాకు పనిచ్చారు. దాదాపు ఎనిమిది సంవత్సరాల పాటు ఆయన వర్కుషాప్ లో పనిచేశాను.

నేను ఈ వెల్డింగ్ వర్కుషాప్ పెట్టుకోవడానికి, మా యజమాని సహాయం చేశారు. వ్యాపారంలో పెద్దగా లాభాలు లేవు కానీ, తిండికి ఏ లోటూ లేదు. ఇంటికి దూరంగా ఇన్ని సంవత్సరాలు ఉండడం అంత సులువు కాదు. కానీ, జీవనాధారం కోసం ఉండక తప్పదు. నెలనెలా ఇంటికి కొంత డబ్బు పంపుతాను. ఆరు నెలలకొకసారి మా ఊరు వెళ్తాను.

ఇంతకు ముందు 2016 లో పెద్ద నోట్లు రద్దు చేసినప్పుడు కూడా నా వ్యాపారం దెబ్బతింది. ఆ నష్టం నన్ను, జీవితంలో ముందుకు వెళ్ళకుండా ఆపలేదు. ఇప్పుడు కరోనా వ్యాప్తి వల్ల కూడా ఇటువంటి పరిస్థితే వచ్చింది. ఇప్పుడు పని తక్కువగా ఉంది. రెండు నెలలపాటు నష్టాలు భరించాను. ఇప్పుడు దాని గురించి ఆలోచించి చేసేదేముంది చెప్పండి? మనం చేయగలిగినదల్లా ఒకటే మార్పుకి తగ్గట్టు మనల్ని మార్చుకోవడం. ప్రస్తుతం నేను చేసేది అదే. ఈ కష్టసమయంలో మరింత కష్టపడి పనిచేసేలా చూసుకుంటున్నాను. నేను కష్టపడితేనే కదా మా కుటుంబాన్ని జాగ్రత్తగా చూసుకోగలిగేది. ప్రతి రోజూ పరీక్షే. ఆ సమస్యలని అధిగమించడం నేర్చుకోవాలి. జీవితం అంటేనే అది, కాదంటారా?”