“చిన్నతనం నుంచే నాకు సంగీతం అంటే చాలా ఇష్టం. నాకు ఇంకా గుర్తు, చిన్నప్పుడు భారతీయ సినీ సంగీతం అంటే బాగా ఇష్టపడేవాడ్ని. ఏఆర్ రెహ్మాన్, శంకర్-ఎహసాన్-లాయ్ పని చేసిన సఖి, దిల్ చాహతా హై, గురు, రంగ్ దే బసంతి, రాక్ ఆన్ సినిమాల్లో పాటలు వింటే రెఫ్రెషింగ్ గా ఉంటుంది. ఈ పాటలు వింటే అన్నీ మర్చిపోవచ్చు. నేను టీనేజ్ కి వచ్చాక కూడా నాకు వీటి మీద మక్కువ ఉండేది. మా నాన్నకి తెలియకుండా, కాలేజీ అయిపోయాక మ్యూజిక్ క్లాసెస్ కి వెళ్ళి గిటార్ నేర్చుకున్నా. ఆ క్లాసెస్ కి వెళ్ళడం వల్ల, సంగీతంలో నా పరిధి నేర్చుకునే అవకాశం లభించింది. ఆ ఆనందం నాకు ఎక్కువ సేపు నిలవలేదు. 12వ తరగతి తరువాత సంగీతాన్ని కెరీర్ గా ఎంచుకోవాలి అని మా అమ్మానాన్న కి చెప్పా. వాళ్ళకి నా నిర్ణయం నచ్చలేదు. ఆర్ట్స్ అంటే మా ఇంట్లో ఒప్పుకోరు. మా తల్లిదండ్రులు నన్ను, సమాజంలో మంచి గుర్తుమ్పు ఉండే- ఇంజనీర్ గానో, సివిల్ సర్వెంట్ గానో చూడాలనుకున్నారు. మా నాన్నకి ఎంత కోపం వచ్చిందంటే, బీటెక్ లో నన్ను డే స్కాలర్ నుంచి తీసుకెళ్ళి హాస్టల్ లో పడేశారు. ఒక పక్క , కాలేజీ లో మొదటి రోజు అందరూ కొత్త స్నేహితులను కలిసే ఆనందంలో ఉన్నారు. మరోపక్క, మా తల్లిదండ్రులు చదువు మీద శ్రద్ధ పెట్టమని చెప్పే సలహాలు వింటూ ఉన్నాను. ఆ సమయంలో తెలిసింది, జీవితం ఇంతకు ముందులా ఉండదూ అని. పేరుకి మాత్రమే నేను క్లాసెస్ కి వెళ్ళేవాడిని. మా కాలేజీలో ప్రతి నాలుగు నెలలకొకసారి కల్చరల్ ఈవెంట్స్ నిర్వహిస్తారు. ఆ ఈవెంట్స్ లో నేను చురుగ్గా పాల్గొనేవాడ్ని. స్టేజి మీద ప్రదర్శనలిచ్చేటప్పుడు, నా స్నేహితులు నన్ను బాగా ప్రోత్సహించేవారు. జీవితంలో ఉండే కష్టాలకి నేనెప్పుడూ కుంగిపోలేదు. నన్ను నేను నమ్మితే తప్ప, ఎవరూ నన్ను నమ్మరు అని తెలుసుకున్నా. ప్రస్తుతం నేను మా అమ్మానాన్నలతో లేకపోయినా, వాళ్ళని సంతోషంగా ఉంచాలి. నేను ఇప్పుడు నాలుగో సంవత్సరం చదువుతున్నాను. చేసిన తప్పును మళ్ళీ చేయను!”