“4 ఏళ్ళ క్రితం పని నిమిత్తం నేను గుంటూరు కి మకాం మార్చాను. సాఫ్ట్ వేర్ ఇంజనీర్ గా పని చేయడం మొదలుపెట్టినప్పటి నుంచి నాకు ఒకటే కల, రోజుని సొంతం చేసుకోవాలి అని. కానీ దాన్ని సాధించలేకపోయాను. నా జీవితం మూసపధ్దతిలో వెళుతున్నట్టు అనిపించింది. నేను చేసే పని మీద నాకే విరక్తి కలిగేది. దీని నుంచి విముక్తి కోసమని ఆఫీస్ నుంచి 10 రోజులు సెలవు తీసుకున్నాను.

కార్పొరేట్ రంగంలో పది రోజులు సెలవంటే పెద్ద పనే. ఎలాగోలా మా టీం లీడర్ ని ఒప్పించి సెలవు తీసుకున్నాను. నా మనసుకి, శరీరానికి విలువ లేకపోతే, జీవితంలో నేను చేసే పనికి విలువ ఏముంటుంది.

బ్యాగులు సర్దుకుని మా ఊరు కాకినాడ వెళ్ళాను. ఇంట్లో వాళ్లతో సమయం గడపగలుగుతున్నాను. కూరగాయలు తరగడంలో మా అమ్మకి సాయం చేసేవాడ్ని. అమ్మ అంత వేగంగా ఎలా వంట పని చేస్తుందో అని ఆశ్చర్యపోతాను. నాన్న నాకు హెడ్ మసాజ్ చేస్తారు. నేను నాన్న చేతక్ స్కూటర్ కడుగుతాను. ప్రతి రోజూ ఇంట్లో కమ్మటి భోజనం తినేవాడ్ని. స్కూల్, కాలేజీ రోజుల్లో ఆ వంటని మెచ్చుకుంటే బాగుండేది అని తెలుస్తుంది. బండి మీద వెళ్తూ ప్రకృతిని చూస్తూ మైమరిచిపోయేవాడ్ని. ఆ క్షణాలని అన్నిటినీ కెమెరాలో బంధించేవాడ్ని. స్కూల్ ఫ్రెండ్స్ ని కలిసి వాళ్ళతో ఊరు అంతా తిరిగేవాడ్ని.

ఆ పది రోజుల్లో దేన్నీ కష్టంగా తీసుకోకూడని నేర్చుకున్నా. నన్ను నేను ప్రేమించడం నేర్చుకుని, శారీరక, మానసిక ఆరోగ్యం మీద శ్రద్ధ చూపించాను. నన్ను నేను మార్చుకున్నా. ఏదైనా ఒక విషయంలో తప్పు చేస్తే అది వేరే వాటిపై ప్రభావం చూపుతుంది. దీంతో ఆఫీసుకి కొంచం ముందుగా బయలుదేరడం మొదలుపెట్టా. ఉదయం 9 గంటలకి ఆఫీసుకి వెళ్ళి సాయంత్రం 6 గంటలకి వచ్చేస్తాను. వచ్చాక కొంచం సేపు సేద తీరుతా. నన్నే నేను గౌరవించుకోలేకపోతే, ఇతరులను ఏం గౌరవిస్తా? కొన్ని రోజులు ఏమీ చేయకపోయినా పర్వాలేదు. జీవితంలో కొద్దిగా విరామం తీసుకోవడం తప్పు కాదు. మనకి ఉండేది ఒకటే జీవితం, ఏం చేసినా ఇప్పుడే చేయాలి!”