“నేను రెండవ తరగతిలో ఉన్నప్పుడు చదువు మానేసి, మా బాబాయి వాళ్ళ షూ తయారీ వ్యాపారంలో చేరాను. అప్పటినుంచి అది నా బ్రతుకుదెరువు అయ్యింది. నా జీవితంలో సంతోషకరమైన జ్ఞాపకాలు అంటే నేను మహారాష్ట్రలో ఉన్నప్పుడే. మాది కొల్హాపురీ చెప్పులు తయారుచేసే వ్యాపారం. కొన్నేళ్ల క్రితం మా సొంతఊరిలో మాకు సొంత షాప్ ఉండేది. నేను వ్యాపారం చూసుకుంటాను, మా ఆవిడ ఇల్లు, పిల్లల బాధ్యత తీసుకుంటుంది. తాను సాయంత్రం పూట షాప్ కి వస్తుంది, ఇద్దరం రోజంతా ఎలా గడిచిందో చెప్పుకుంటాం. అప్పటిదాకా ఆనందంగా గడిచిన జీవితం, రోడ్ వైడినింగ్ లో మా షాప్ పోతుంది అని నోటిస్ వచ్చాక ఒక్కసారిగా తలకిందులు అయిపోయింది. ఆ వార్త మమ్మల్ని కలచి వేసింది. ఈ వ్యాపారాన్ని స్థాపించడానికి ఇన్నేళ్లు మేము పడ్డ కష్టం, కేవలం నిమిషాల్లో నాశనం అవుతుంది. షాప్ కోల్పోయాక రకరకాల ఊర్లు తిరిగి, చివరగా గుంటూరులో స్థిరపడ్డాం. మాకు కొంచం నష్టపరిహారం వచ్చినా, అది కొత్త షాప్ పెట్టుకోవడానికి సరిపోలేదు. దీంతో మా ఆవిడ కూడా తన సంపాదన నాకు ఇచ్చింది. తను రోజూ ఇక్కడికి రావడం మొదలుపెట్టింది. తను రోడ్డు మీద కూర్చుని రోజంతా పనిచేయడం చూసి నాకు చాలా బాధగా అనిపించేది. తను ఇంత కష్టపడేది మా కుటుంబ భవిష్యత్తు కోసమే కదా. మా వ్యాపారం మెల్లిగా మెరుగుపడింది, దాంతో ఇక్కడ చాలా మంది స్నేహితులను సంపాదించుకోగలిగాము. మా పిల్లలకి మంచి చదువు అందించగలిగాం. ఈ వ్యాపారం లోకి వచ్చి 40 ఏళ్ళు అయ్యింది, అంతా మంచే జరిగినందుకు నేను చాలా సంతోషంగా ఉన్నాను. ఇన్నేళ్ళలో నేను నా భార్యకి ఎప్పుడూ థాంక్స్ చెప్పలేదు. కానీ నేను తనకి తన జీవితంలోనే ఉత్తమమైన బహుమతి ఇస్తాను, బహుశా మా పెళ్లిరోజున మంచి బహుమతి ఇస్తా.”