“మాకు మా ఊరు మల్లేపల్లి లో వరి పొలాలు ఉండేవి, స్కూల్ అయిపోయాక రోజూ ఆ పొలాల్లో పనిచేసేవాడ్ని. ఇంటర్మీడియేట్ చదివే సమయానికి, మా కుటుంబానికి సాయపడాలి కాబట్టి నేను మా చుట్టాల ఫ్యాక్టరీలో పనిచేయడం మొదలుపెట్టాను. పొద్దున్న కాలేజీకి వెళ్ళి, సాయంత్రాల్లో ఫ్యాక్టరీలో పనిచేసేవాడ్ని. చదువుకునే సమయంలోనే సంపాదించి, కొంత డబ్బు దాచి దాంతోనే ఒక వ్యాపారం మొదలుపెట్టాలి అని నా కల. కానీ నేను అనుకున్నది జరగలేదు. ఇంట్లో ఆర్థిక ఇబ్బందుల వల్ల, తరువాత చదువుకోలేక పోయాను. ఇందువల్ల నేను నా కలల్ని వదిలేసి పనిచేయడం మొదలుపెట్టా. సంవత్సరం క్రితం నా పెళ్ళి జరిగింది, మా ఆవిడ ఇంకా చదువుకుంటోంది. మాది ప్రేమ వివాహమే.

ఒక్కోసారి తనని చూస్తే, నేను తన వయసులో ఉన్నప్పుడు నాకున్న పెద్ద కలలు గుర్తొచ్చేవి. పెళ్ళి తరువాత తను చదువు మానేయడం లేదా హౌజ్ వైఫ్ గా ఉండటం జరగదు. నేను తనకి ఎప్పుడూ చెప్తూ ఉంటా వీలైనంత వరకూ చదువుకుని తనకి నచ్చినట్టు ఉండమని. తను కష్టపడి చదవడం చూస్తే, తనకి మంచి భవిష్యత్తు ఉందని తెలుస్తుంది. రోజూ నేను ఆమెని మల్లెపల్లి నుంచి మైదుకూరు తీసుకుని వెళ్ళి మళ్ళీ తీసుకుని వస్తాను. దీంతో ప్రయాణం గురించి ఆలోచించకుండా ఆమె తన చదువు మీద దృష్టి పెట్టొచ్చు.

నేను వయసులో ఉన్నప్పుడు మా ఇంట్లో వాళ్ళు గర్వపడే స్థాయికి వెళ్ళాలని అనుకునేవాడిని. ఇప్పుడు అనిపిస్తుంది నాకంటే తనే ఇలాంటి పేరుకి అర్హురాలని. నేను ఒక ఫ్యాక్టరీ ఉద్యోగినే కావొచ్చు, కానీ నాలాగా నా భార్య తన కలలని వదులుకోనివ్వను. నా భార్య తనకి ఎదురయ్యే కష్టాలని ఎదుర్కునే దృఢమైన వ్యక్తి. తనకి నా అవసరం ఉన్నప్పుడు నేను తన పక్కనే ఉంటాను.”