“మా నాన్న ప్రత్యేకమైన విద్యా బోధకుడు. నేను స్కూల్ లో ఉన్నప్పుడు, ఏదైనా విషయం నేర్చుకోవడంలో కొద్దిగా మెల్లిగా ఉండటాన్ని ఆయన గమనించారు. నేను నా స్నేహితులతో సమానంగానే చదివేవాడిని కానీ, కొన్ని విషయాల్లో వారి కంటే ఎక్కువ సమయం తీసుకునేదాన్ని. నా చేతి రాత కూడా అడ్డ దిడ్డంగా ఉండేది. ఆన్సర్ షీట్ లో బాగా స్పెల్లింగ్ మిస్టేక్స్ ఉండేవి.
తరువాత, నాకు డైస్లెక్సియా అని మా నాన్న గుర్తించారు. నిజానికి దీనివల్ల మీ ప్రపంచం మారదు, మీ జీవితం మారదు. మన చుట్టూ ఉండే జనాల తీరు మాత్రమే బాధపెడుతుంది. నాకు యానిమేషన్, స్కెచింగ్, డ్యాన్స్ అంటే చాలా ఇష్టం. నాకు పుస్తకాలు చదవడం అన్నా ఇష్టమే. అలాగని నేను బలహీనంగా లేను. నాకు లెక్కలు సరిగా వచ్చేవి కాదు.
నేను జీవితంలో ఏమీ సాధించలేను అని చాలా మంది అనుకున్నారు. కానీ నేను విజయవంతంగా విజువల్ కమ్యూనికేషన్స్ లో డిగ్రీ పొందబోతున్నాను. ఇతర స్టూడెంట్స్ లాగానే నేను కూడా చదివాను. నా స్వభావం అదే, డైస్లెక్సియా వల్ల నేను పెద్దగా మారలేదు. దాని వల్ల నేను ధృడంగా, జీవితంలో ఎక్కువ కష్టపడేలా మారాను. ఈ ప్రక్రియలో మా నాన్న నాకు చాలా ధైర్యాన్ని ఇచ్చారు. ఆయన ఇచ్చిన ప్రోత్సహం వల్లే నేను నా బలహీనతని ఒక శత్రువులా కాకుండా, ఒక నేస్తంలా చూసి నాకు అనుకూలంగా మార్చుకోగలిగాను.”