“నాకు 7 ఏళ్ళ వయసు ఉన్నప్పుడు మా నాన్న ఉద్యోగం మానేసి ఈ మెకానిక్ షాప్ ప్రారంభించారు. మేము ఉండేది పక్కనే కాబట్టి, మా నాన్నతో పాటు ఇక్కడికి వచ్చి ఆయన ఎలా పనిచేస్తున్నారో గమనించేవాడ్ని. ఒకరి మీద ఆధారపడకుండాఅలాగే కొత్త కొత్త విషయాలు నేర్చుకునేలా నన్ను ప్రోత్సహించేవాళ్ళు. అందుకనే చాలా చిన్న వయసు నుండే మెషీన్లు ఎలా పనిచేస్తాయో తెలుసుకున్నాను. నాకు స్కూల్ ఉన్నా కూడా, తరగతి గదులు అయిపోయాక షాప్ లో పనిచేసేవాడ్ని. నేను అన్ని రకాల బండ్లకి రిపేరింగ్ చేయగలను. నేను 2 వీలర్ మొదటిసారి నడిపేటప్పుడు నా వయసు 11 ఏళ్ళు మాత్రమే, అప్పుడు నాకు కాళ్ళు కూడా సరిగా అందేవి కావు.

మా నాన్నకి లూనా బండి ఉండేది, ఆయన పడుకున్నప్పుడు ఆయనకి తెలియకుండా బండి తాళాలు తీసుకుని నడిపేవాడిని. ఈ విషయం మా నాన్నకి తెలిశాక, ముందు నేను భద్రతా చర్యలు పాటించాలని, అలాగే బండి రిపేర్ చేయడం కూడా నేర్చుకోవాలని చెప్పారు. అలాగే నేను బైక్ రిపేరింగ్ లో నిష్ణాతుడ్ని అయ్యాను. నేను 10వ తరగతిలో ఉన్నప్పుడు మా నాన్నకి ఒక ప్రమాదం జరిగింది. ఆయన చెయ్యి బండి చైన్ లో ఇర్రుకుపోయింది. ఆ తరువాత ఆయన మునుపటిలా పనిచేయలేకపోయారు. మా ఇల్లు ఆయన సంపాదన మీదే ఆధారపడింది, ఆయన వ్యాపారం సాగకపోవడంతో మేము కష్టాలు ఎదురుకోవాల్సి వచ్చింది. దాంతో నేను ఎక్కువ సమయంలో మా నాన్నకి గ్యారేజ్ లో సహాయంచేస్తూ గడిపేవాడిని. 10వ తరగతి పరీక్షలు పూర్తయ్యాక, నేను పై చదువు చదువుకోవడానికి బదులు మా నాన్న వ్యాపారాన్ని నడపాలని నిశ్చయించుకున్నాను. తరువాత నేను 12వ తరగతి పూర్తిచేశాను అనుకోండి,కానీ నేను వ్యాపారంలో మునిగిపోవడంతో 9 ఏళ్ళు పట్టింది.

నేను ఈ వ్యాపారంలోకి వచ్చి దాదాపు 10 ఏళ్ళు అయ్యింది. నాకు 15 ఏళ్ళు ఉన్నప్పుడు, నేను ఇక్కడ పూర్తిస్థాయిలో పనిలో నిమగ్నమయ్యాను. నేను చిన్నపిల్లాడ్ని కాబట్టి వినియోగదారులు నాకు బండి ఇవ్వడానికి భయపడేవాళ్లు, అందుకే నేను రోజూ నన్ను నేను నిరూపించుకోవాల్సి వచ్చేది. కానీ ఇన్నేళ్లు నా దగ్గరికి వచ్చాక, నాకు తప్ప వేరేవాళ్లకి బండి ఇవ్వడానికి వాళ్ళకి మనసొప్పదు. మొదట్లో అనిపించేది నా బాల్యాన్ని మొత్తం కోల్పోతున్నాను అని. కానీ ఇప్పుడు అనిపిస్తుంది నేను తీసుకున్న నిర్ణయం సరైనదే అని.”